Dom niespokojnej starości

Żeby być uczciwym, ta zaistniała sytuacja nie do końca jest winą młodych 
ludzi, tylko czasów w jakich żyją. Funkcjonowanie w ciągłym pędzie, 
praca przez całe dnie, brak czasu dla samych siebie, a co dopiero dla 
starszych członków rodziny, doprowadziły do takiego stanu rzeczy.

Pytanie i odpowiedź jest prosta, kto ma się zajmować starymi 
schorowanymi ludźmi, którzy potrzebują stałej, wszechstronnej opieki?


Oczywiście wyspecjalizowane prywatne domy spokojnej starości, które w 
ostatnich latach wyrastają niczym grzyby po deszczu.

Wiadomo, że tam gdzie jest "klient", tam szybko znajdzie się sprzedawca, 
a człowiek przedsiębiorczy zawsze znajdzie rynek, na którym potrafi 
zarobić.

No właśnie. Czy potrafi tylko i wyłącznie zarabiać, czy też w tak 
delikatnej sprawie zachować się i uczciwie wywiązać się ze swoich 
obowiązków. Nie można oczywiście generalizować, ale w mojej opinii, źle 
się dzieje w tym, tak ważnym społecznie temacie. Kilka lat temu pewna 
starsza pani - pielęgniarka, opowiedziała mi historię dotyczącą jej 
pracy w domu spokojnej starości za naszą zachodnią granicą. Powiem 
szczerze bardzo się zdziwiłem, ale nie miałem powodu żeby nie wierzyć w 
jej opowieść .

Pani Krystyna, z nieukrywanym zakłopotaniem, nakreśliła jaki występował 
podział między pensjonariuszami tego osobliwego domu. Starzy ludzie byli 
dzieleni na tych, których odwiedza rodzina i tych, o których wszyscy 
zapomnieli lub już po prostu nie mieli żyjących krewnych i znajomych. Na 
czym to polegało i dlaczego akurat tak? Odpowiedź jest bardzo prosta, ci 
odwiedzani byli ciągle obserwowani, lepiej o nich dbano, byli tak jakby 
żywą reklamą domu, no i personel nie narażał się na awantury ze strony 
rodziny, która mogła zaobserwować złe traktowanie czy gorsze warunki niż 
te zapisane w umowie. Osoby, które natomiast nie miały już kontaktu ze 
światem zewnętrznym, były umieszczane na wyższych piętrach i w o wiele 
gorszych warunkach. Pani Krystynie szczególnie zapadła w pamięć jedna 
historia. Pewnego dnia zadzwonił daleki krewny starszej pani, która 
mieszkała w tym domu. Po uzyskaniu informacji, że żyje, wyraził chęć 
odwiedzenia jej w najbliższy weekend.

Personel oczywiście "ucieszył" się na tą wizytę. Po ustaleniu osoby, 
która będzie miała odwiedziny okazało się, że jest w grupie tych 
"zapomnianych" i trzeba coś szybko z tym zrobić. Szybko więc została 
przeniesiona na niższe piętro do lepszej sali, wezwano fryzjerkę, która 
ufarbowała i ostrzygła staruszce włosy, mało tego dyrekcja domu fundnęła 
jej manikiurzystkę, która doprowadziła pensjonariuszce paznokcie do 
odpowiedniego wyglądu. W weekend odbyło się widzenie, krewny wyraził 
głębokie podziękowanie personelowi za tak troskliwą i wszechstronną 
opiekę. W poniedziałek pani wróciła na górne piętro do "swoich" warunków 
w jakich żyła dotychczas. O chwilach ludzkiego traktowania, przypominały 
tylko ufarbowane włosy, które niestety powoli traciły kolor życia.

Teraz wróćmy na nasze podwórko. Pani Aniela zajmująca się swoim 
sparaliżowanym mężem, który nie mówi, ale jest w pełni władz umysłowych, 
została zmuszona oddać męża do domu opieki na pewien czas, bo sama była 
chora i musiała udać się do szpitala na leczenie.

Problemy z krążeniem, sercem, kręgosłupem. Nic dziwnego, prawie od 20 
lat wszystko robiła sama przy mężu: karmienie, mycie, zmienianie pieluch 
- to wszystko wymaga dobrej kondycji fizycznej, bo trzeba przecież 
chorego podnieść, umyć, nasmarować kremem i założyć nową pieluchę .

Nic więc dziwnego, że mając 80 lat jej kręgosłup był w fatalnym stanie. 
Tak wyszło, że musiała się położyć w szpitalu. W zeszłym roku też była 
podobna sytuacja, ale wtedy udało się załatwić miejsce w domu dla osób 
starszych, prowadzonym przez siostry zakonne i personel cywilny. Było to 
pierwsze rozstanie starych schorowanych ludzi od kilkudziesięciu lat, do 
tej pory żyli non stop razem. Pani Aniela, w pokoju obok, była zawsze do 
dyspozycji swojego męża, z którym przeżyła prawie 60 lat. O każdej porze 
dnia i nocy po usłyszeniu gwizdka (taki ustalili system powiadamiania, 
pan Stanisław tak jak wspominałem nie mówił już od wielu lat) pani 
Aniela spieszyła z pomocą przy poprawieniu poduszki, podaniu leków czy 
picia.

Oddanie męża do sióstr zakonnych było wielkim przeżyciem, ale musiała 
się na to zdecydować i okazało się, że nerwy były niepotrzebne, bo pan 
Stanisław czuł się tam dobrze, miał świetną opiekę i co ważne jako osoba 
wierząca, był przez siostry zakonne codziennie zawożony do kapliczki na 
modlitwę.

W tym roku, szukając miejsca okazało się, że niestety u sióstr na razie 
nie ma wakatów, a czekać nie można, bo pani Aniela musi iść do szpitala. 
Wyszukała więc inny dom spokojnej starości w ładnym miejscu, prawie w 
lesie.

Po przewiezieniu i przekazaniu wszystkich informacji o chorym m.in. jak 
podawać leki (najważniejsze te przeciwbólowe, ponieważ pan Stanisław 
cierpiał bardzo i musiał stale przyjmować tego typu medykamenty) zaczęła 
sama się przygotowywać do pójścia do szpitala, ale oczywiście wcześniej 
postanowiła odwiedzić męża i sprawdzić jak się ma i czy opieka jest tak 
dobra jak jej obiecano, za którą z resztą zapłaciła 2000 zł za miesiąc 
co przy rencie (oboje dostają 2300) jest kwotą olbrzymią przy kosztach 
leków na poziomie 600 zł miesięcznie.

Z wielkim trudem pojechała odwiedzić męża, do domu spokojnej starości i 
co zastała? Pana Stanisława, który w ciągu trzech dni zmienił się 
niesamowicie, przywitał ją spazmatycznym płaczem i krzykiem, który może 
wydawać człowiek niemogący inaczej się poskarżyć.

Nie dostawał w ogóle leków przeciwbólowych, co przy jego chorobie 
wywoływało ból nie do wytrzymania. Kawa, którą podała pani Aniela, stała 
od 3 dni na stoliku, a w dwóch kubkach było pusto. Pan Stanisław 
sprawiał wrażenie opuszczonego i zaniedbanego, co było widoczne już po 3 
dniach "opieki" personelu.

Pani Aniela z płaczem, zorganizowała transport i natychmiast odebrała 
męża z rąk ludzi, którzy za duże pieniądze zobowiązali się dbać o 
ukochaną osobę.

Oczywiście do szpitala na razie postanowiła, że nie pójdzie i poczeka aż 
zwolni się miejsce u sióstr zakonnych, którym po tych przeżyciach tylko 
ufa.

Nie są to odosobnione przypadki, co potwierdza kolejna historia, którą 
opisała jedna z moich koleżanek:

Ostatnio przytrafiła mi się skandaliczna historia!

Przyjeżdżam do domu opieki społecznej żeby odwiedzić swoją ukochaną 
babcię (która cierpi na demencję starczą, najbardziej zaawansowane 
stadium choroby), jak się jednak okazało NIE ZASTAŁAM jej tam! Pytam się 
pielęgniarki, gdzie jest Pani X, na co usłyszałam odpowiedź, że powinna 
być w sowim pokoju. JAK TO POWINNA?!!? "

Pielęgniarka" powinna być pewna, a nie bawić się w przypuszczenia. 
Przeszukałyśmy cały ośrodek, ogród, pobliskie ulice- NIE MA! Jak kamfora 
w wodę! Szczerze? Byłam wstrząśnięta i niesamowicie poirytowana. W mojej 
głowie zaczęły pojawiać się czarne myśli dotyczące mojej babci: przecież 
ona nawet nie pamięta jak się nazywa! A co dopiero nazwa ośrodka, w 
którym przebywa!

Okazało się, że właścicielka musiała pojechać i załatwić swoje WAŻNE 
sprawy, a pod jej nieobecność zostawiła tzw. pielęgniarkę od siedmiu 
boleści, która nie potrafiła przypilnować człowieka przez 2 godziny. Po 
długich poszukiwaniach na własną rękę, które przestawały mieć 
jakikolwiek sens zgłosiłam zaginięcie na policję i co?

Babcia została odnaleziona przez panów policjantów na trasie ruchu! 
Zainteresowali się starszą, samotnie spacerującą kobietą. Na szczęście, 
babcia jakimś cudem przypomniała sobie jak nazywa się jej jedna córka. 
Koniec historii należał do tych bardziej radosnych, jednak uważam, że to 
co się wydarzyło to SKANDAL! Na dodatek właścicielka poczuła się z tym 
faktem źle i postanowiła obdarować moją mamę (która najczęściej 
pojawiała się ośrodku) dobrym winem i bombonierką w ramach przeprosin! 
Kpina i zniewaga.

Na forach jest pełno tego typu historii osoba o nicku Jarzębina 21 
napisała:

Moja mama pracowała przez kilka tygodni w tym domu, a ja zawsze chętnie 
jej towarzyszyłam.

W tym domu dzieje się tak źle, że nie wiem od czego w ogóle zacząć. 
Właścicielka stale okrada swoich pensjonariuszy tzn. że jeżeli rodzina 
coś przywozi to żadna z osób tam przebywających nigdy tego nie zobaczy. 
Racje żywnościowe są więcej niż skąpe! Właściciele oszczędzają nawet na 
pampersach.



Wiele osób próbowało zmienić to, co się tam dzieje. Domem cały czas 
zajmuje się prokurator, a policjanci zagrzali już sobie stałe miejsce na 
parkingu .Wszyscy życzliwi ludzie byli przekonani, że to już koniec 
męczarni dla ludzi, których rodzina jest nieświadoma dramatów, które 
mają tam miejsce. Wygląda na to, że jest wprost przeciwnie!!!

A co najlepsze ośrodek właśnie się rozbudowuje.....

I cóż tu jeszcze dodać, co ważnego podkreślić? Chyba już nic nawet nie 
wypada pisać i podsumowywać, tylko jedno - pamiętajmy o naszych 
bliskich, nie tylko o rodzinie, ale też sąsiadach i znajomych. Nie 
ufajmy obcym, nie wierzmy w to, co mówią i obiecują, sprawdzajmy i 
wymagajmy tego, za co płacimy. Pamiętajmy, że my też będziemy starzy i 
to szybciej niż nam się wydaje. Nie można oczywiście generalizować 
wszystkich domów opieki, są również ośrodki, które należycie dbają o 
swoich podopiecznych, czego przykładem jest wymieniony wcześniej dom u 
sióstr zakonnych.

Ale są też takie, które mają za nic ludzie cierpienie i ostatnie dni 
życia ludzi powierzonych im do opieki. Ludzie, którzy dostają za to duże 
pieniądze powinni, i mają obowiązek moralny, dbać o naszych bliskich. 
Jeśli jednak mają nas i naszych bliskich za nic, jeżeli liczy się dla 
nich tylko szybki i łatwy zysk, wtedy muszą się liczyć ze społecznym 
potępieniem i napiętnowaniem, w każdy możliwy sposób . Nie ma sensu 
szukać wytłumaczenia dla takiego zachowania, bo wytłumaczenia po prostu 
niema i nie będzie nigdy.